Voor deze aflevering mocht ik Peter Snauwaert, medepodcaster en Sales Director bij Dropsolid, verwelkomen. We leerden elkaar kennen op de Belgian Podcast Awards en het klikte meteen. Peter was ooit een cijfergedreven salesman pur sang, tot hij besliste om het roer om te gooien. Weg met de externe validatie, op naar innerlijke acceptatie. Een mindset die ik als Business Dad alleen maar kan toejuichen! Ik hoop dat jij net zo geniet van dit inspirerende gesprek als ik.
Jij hebt je eigen podcast, Peter, vertel daar eens wat over?
Mijn podcast What’s On Your Mind ging initieel over verkoop, marketing, mindset en persoonlijke groei. Ondertussen zijn de onderwerpen uitgebreid. Eigenlijk vraag ik gasten over alles wat me boeit. Mijn ultieme doel ermee? Ervoor zorgen dat mensen hun eigen leven in handen nemen in plaats van geleefd te worden. En ik heb gemerkt dat dat vaak gepaard gaat met uit de gouden kooi stappen en je eigen onderneming starten.
Wat voor mensen trek je dan aan? Is dat vooral een jonger publiek?
Ook dat is gegroeid. Ik ben zelf jaren actief geweest in de IT-wereld, dus mijn eerste gasten waren vooral mannen. Daar kreeg ik wat commentaar op, waardoor ik er echt een sport van heb gemaakt om iets meer vrouwen dan mannen te vragen. De leeftijden van die gasten variëren enorm. Zo interviewde ik een jonge kerel van 29 die CEO van een start-up was, maar bijvoorbeeld ook iemand van 65, die een seasoned corporate executive is. Jouw dochter, FastForwardAmy, was bijvoorbeeld ook al te gast. Ik wissel dus af.
Je podcast is een hobby he, klopt dat?
Nee, ik ken dat niet hobby’s. Ik heb alleen maar passies! Mijn podcast is ondertussen mijn eigen bedrijf geworden. De content van de podcast zelf is dan wel gratis, er zitten wel betalende producten of diensten achter. Zo kreeg ik bijvoorbeeld vaak de vraag van andere CEO’s of ik hun wilde leren hoe ze zelf een podcast konden maken. En zo zijn er dan cursussen rond ontstaan.
Je hebt je passie dus kunnen vermarkten?
Ja, klopt! De podcast was eerst het doel, nu is het het middel om een community te creëren. Het is ook een goede netwerktool: bepaalde kennis die je niet hebt kan je gaan vragen aan mensen waar de meeste mensen geen toegang tot hebben. We hebben ondertussen 146 afleveringen opgenomen, dan krijg je toch een zekere naam.
Je sprak start-ups en doorgewinterde CEO’s. Noem eens een paar memorabele uitspraken, momenten of mensen die je hebt mogen interviewen?
De bestdraaiende podcast is er eentje over narcisme, met Nelly De Keye die er ondertussen 74 is. Daar kregen we heel veel reactie op. En ik zie die aflevering nog altijd als een soort van antwoord op de vele vragen waar mannen en vrouwen die in een toxische relatie hebben gezeten mee zitten. Dankzij de aflevering vallen er puzzelstukjes in elkaar: ze weten nu bijvoorbeeld hoe ze er naar hun kinderen toe mee kunnen omgaan. Dat vond ik heel fijn.
Een andere interessante podcast was met Jürgen Ingels die onlangs zijn boek ’50 lessen voor ondernemers’ uitbracht.
Wie er ook te gast is, ik doe altijd mijn huiswerk. Ik zoek alle gesprekken met die persoon op, lees diens boeken en stel tijdens de podcastaflevering vragen die nog nooit werden gesteld. Ik ben niet iemand die dingen gewoon goed kan doen. Het moet erop zijn. Daarom niet perfect, maar wel 80%. Practice makes progress.
Je had het daarnet over narcisme. Ik besef het vaak te laat dat ik met een narcistisch persoon te maken had. Tegen dat ik het door heb, ben ik al in gesprek of zaken aan het doen en dan merk ik gaandeweg pas dat er iets niet klopt. Heb je een tip uit die podcastaflevering om narcisme sneller te herkennen?
Frank Maene, een van de grootste durfkapitalisten in België, drukte tijdens zijn aflevering nog eens op het belang van intuïtie. Hij, die toch volop left brain is, gaf toe dat hij op bepaalde momenten toch beter zijn buikgevoel had gevolgd. En dat klopt he. Als je je intuïtie negeert, enkel luistert naar je hoofd en dan toch met persoon X samenwerkt, dan merk je dat dat niet goed uitpakt. Ik ben er nu 46 en ben die intuïtie op mijn 39 of 40 beginnen trainen. Het is zoals een spier. En eens die getraind is, dan merk je dat die feilloos werkt. If it feels off, it’s off!
Ik had het daar in een eerdere podcastaflevering ook over. Heb je een positief buikgevoel bij iemand? Onderbouw dat dan met rationele elementen. Heb je een negatief gevoel? Stop er dan gewoon mee. Maar wat dan met die mensen die op papier de beste lijken in wat ze doen? En waar je dan toch van een kale reis terugkomt?
Ik kijk bijvoorbeeld altijd eens op LinkedIn: welke aanbevelingen hebben ze en wie kennen ze? Als ik gemeenschappelijke kennissen heb, dan contacteer ik die personen waarvan ik weet dat ze dezelfde waarden hebben als ik. Is de uitkomst negatief? Dan bevestigt dat voor mij dat ik er niet mee in zee moet gaan.
Wat ik als sales director in een marketing-techbedrijf ook merk? Dat sommige mensen het op je titel spelen: they suck up to you omdat je een hoge functie hebt. Om dat uit te sluiten laat ik die persoon ook altijd een gesprek voeren met mensen uit het salesteam of totaal andere divisies, zonder dat ik erbij ben. Hoor ik dan van die andere accountmanagers dat het een dikke nek is of dat die persoon uit de hoogte doet? Dan weet ik genoeg. Nog een andere tip: stel rare vragen, zoals “Wat zou je 18-jarige zelf vertellen?” Dat brengt hen uit balans.
We zeiden het daarnet al: je beleeft je passies he?
Ja, het is eigenlijk heel grappig. Mijn twee grootste passies zijn muziek en lezen. Ik ben in se een introvert persoon. En nu word ik betaald om die twee passies te doen. Voor de podcast word ik bijvoorbeeld gesponsord door een aantal uitgevers. Ik lees die boeken dan, ontmoet de auteurs en geef die boeken weg. Zoals jij op Instagram al zei: je passie beleven is niet werken.
Ik beluisterde onlangs je podcast met Rayah van GraydonGo. Als 26-jarige kom je van de hogeschool of de unief in de bedrijfswereld terecht en denk je misschien dat je perfect moet zijn. Daardoor ga je onbewust een masker dragen. Maar wat als je dat blijft doen? Je verdient er dan misschien wel prestige, succes en geld mee, maar wat ben je ermee als je het je geen energie of joy brengt? Het is de bedoeling dat je een marathon loopt he, dat je the infinite game speelt.
Die energie moet uit jezelf komen en niet vanuit anderen, bedoel je?
Ja, inderdaad. De kaart van externe validatie trekken is misschien even leuk, maar wat heb je eraan in the long term? Zo vroegen ze me voor de Belgian Podcast Awards ook als deelnemer. Ik heb dat geweigerd want het interesseert me eigenlijk niet. Ik zou deze podcast ook maken zonder luisteraars. Gasten vragen om te kunnen scoren, daar gaat het niet om.
Geen externe validatie meer zoeken was voor mij ook een kantelpunt in mijn leven. En ik merkte toen dat zodra ik dingen begon te doen om de juiste redenen, het plots ook allemaal veel makkelijker ging. Herken je dat?
Ik was ook zo hoor. Tot mijn 38ste was ik op zoek naar die uitwendige bevestiging. En zodra je dingen om de juiste redenen doet, kom je in een flow terecht. Je bent detached from the outcome. Je vraagt je niet meer af wat anderen ervan denken. Daardoor leef je veel lichter en gaan de dingen vanzelf. Natuurlijk heb je nog wel doelen, maar je beseft dat dat doel ondergeschikt is aan de journey. Pas dan geniet je van de progressie in plaats van te focussen op perfectie.
Ik leg voor de lezer het verschil tussen een finite en infinite game nog even uit. Bij een finite game ken je de spelregels, weet je hoelang het spel duurt en is er altijd een winnaar en een verliezer, zoals bij tennis. Een infinite game daarentegen heeft geen einde en geen winnaars en verliezers. Het doel is om zo lang mogelijk te blijven spelen. Dat is ook de mindset waarmee Amy en ik aan historic rally racing doen. En daardoor zijn we toevallig ook best goed!
Daar ben je inderdaad detached from the outcome. Ik denk dat ik altijd resultaatgericht zal blijven, alleen heeft het eindresultaat nu geen impact meer op mijn zelfbeeld of hoe graag ik mezelf zie, waardoor ik er veel meer van geniet. Dat was vroeger toen er ettelijke miljoenen op het spel stonden wel anders. Als ik daar geen 150 of 200% uithaalde, dan was dat voor mij niet goed genoeg. Ik zie dat competitieve ook bij veel jonge mensen die gigantisch hard werken. Maar als dat de sleutel was, dan zou toch iedereen miljonair zijn? Dat deed me beseffen dat ik het op een andere manier wilde aanpakken.
Ik vind dat zelf een leerproces. Want Amy en ik zijn bijvoorbeeld ook competitief tijdens onze rally’s. We willen zeker goed presteren, maar dat is vooral naar onszelf toe, niet per se voor de buitenwereld.
Ik heb dat met optredens van onze band. Vroeger wilde ik gigantische optredens doen: we speelden dan bijvoorbeeld in de Expo in Antwerpen voor 5000 man of in de Zuiderkroon. Dat betaalde goed, we kregen lekker eten en speelden voor een fijn publiek. Maar ik wou alsmaar meer. Toen was ik echt de manager die iedereen afbeulde uit prestatiedrang: het moest altijd opnieuw en beter.
Je zet dan misschien wel mooie resultaten neer, maar je geniet er niet van. Een pyrrusoverwinning eigenlijk. Nu probeer ik de repetities meer als amusement te bekijken. Pas op, die strever blijft wel aanwezig. Daarom vind ik het zo interessant om je af te vragen: vanwaar komt dat?
Wat was dat kantelpunt voor jou? Wanneer ben van de hufterige manager getransformeerd naar speler van the infinite game?
Door verschillende dingen, zoals mijn echtscheiding en zelfmoordgedachten. Ik zat op dat moment in het typische klassieke salesverhaal met de druk om elk kwartaal excellente cijfers voor te leggen. Ik voelde dat dat niet mijn stijl was. Op een bepaald moment was ik ook niet succesvol meer en dat frustreerde mij.
Tot iemand tijdens een sales assessment zei dat ik een mentale reset nodig had. En dat klopte. Toen heb ik tegen mezelf gezegd: ik stop. In plaats van te zitten wachten op de volgende job, ben ik me gaan afvragen wie ik ben en waarvoor ik sta. Het maakte me niet meer uit of mensen iets van me kochten of niet. En toen viel plots de ene grote deal na de andere. Dat deed me inzien dat er een andere manier was dan grinding, hustling and working your ass off, een met meer flow.
Dat was voor mij een openbaring. Ik liet me niet meer definiëren door externe factoren zoals cijfers of KPIs. All you can do is all you can do, but all you can do is enough, zoals Art Williams zou zeggen.
Je sprak over zelfmoordgedachten. Ik herken dat uit mijn eigen leven en ik denk dat door de hele crisis, de maatregelen en de isolatie heel veel mensen met donkere gedachten kampen. Welk advies zou je aan hen geven?
Ga hulp zoeken. Zoek een coach of therapeut waarbij je je goed voelt. Doe dat niet met je vriend of vriendin, want hun feedback is gekleurd.
Eigenlijk draait het altijd hierom: je speelt een persoon omdat je denkt dat je niet goed genoeg bent en van de persoon die je speelt denk je dat die wél volstaat. Op een bepaald moment wordt de afstand tussen wie je speelt en wie je bent te groot en vergt dat enorm veel energie. Praten met iemand is de eerste stap.
Is de stap naar een therapeut nog te groot? Begin dan bij de basics: heel veel slapen, veel water drinken en puur en gezond eten. Ik vroeg ooit aan een neurochirurg op de podcast hoe je in je flow komt en hij zei: “Als jij goed voor je hersenen zorgt, dan zorgen je hersenen goed voor jou”. En dat doe je door water te drinken, toegevoegde suikers te mijden en puur te eten.
Een andere tip? Proberen te beseffen dat jij je gedachten niet bent. We hebben allemaal een ego dat is opgebouwd uit overtuigingen van onze ouders, onze omgeving, school, je geslacht, noem maar op. En dat ego zit in de neocortex van onze hersenen, die erop gericht is te overleven. De dingen die je neocortex je vertelt, dat ben jij niet. Dat besef kan je trainen door te mediteren, op je ademhaling te letten of de natuur in te trekken zonder sociale media.
Dat is mijn laatste tip: laat die sociale media meer links liggen en zoek meer echte verbinding. Voor onze bedrijven creëren wij content, maar de overgrote meerderheid consumeert die alleen maar. Uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat veel 16-jarigen met zelfmoordgedachten kampen omdat hun hersenen geen rust krijgen. Om een vergelijking te maken: we verwerken vandaag op 1 dag evenveel prikkels als de mens 150 jaar geleden tijdens zijn hele leven.
Remote werken werkt dat in de hand, vertelde die breinchirurg op de podcast ook. Serotonine is de stof die vrijkomt in je hersenen als je verbonden voelt en laat je geen angst voelen. Door remote te werken maak je veel minder serotonine aan en is de kans groot dat je op termijn in een depressie of burn-out belandt.
Door veel te slapen, gezond te eten, veel water te drinken, je smartphone links te laten liggen en jezelf een periode van rust te gingen, loop je niet meer weg van je angsten. Je ziet ze onder ogen, waardoor de stemmen in je hoofd minder luid klinken. Dan laat je je ego voor jou werken in plaats van er een slaaf van te staan.
En onthoud, er zijn twee soorten mensen: zuigtabletten en bruistabletten. De zuigtabletten zijn de vampiers of narcisten in het extreme geval die je energie leegzuigen. Omring je liever met bruistabletten: mensen die je energie geven. Ga eens na in jouw omgeving wie dat zijn en zoek hen vaker op.
Ik hoop dat jij net zo geniet van dit inspirerende gesprek als ik, lieve lezer!
Kamp je met donkere gedachten en voel je je niet gezien? Bij de Zelfmoordlijn1813 staat er iemand voor je klaar. Elk gesprek is anoniem en gratis. Een luisterend oor kan het verschil maken. Je bereikt hen via het nummer 1813 of online op www.zelfmoord1813.be
Business Dad
PS Wil jij de balans van je leven opmaken? Download het gratis focuswiel en herstel het evenwicht.
